نیروی زمینی یکی از مهمترین ارکان نیروی مسلح هر کشوری محسوب می‌شود. هرگاه در جریان منازعات نیروی زمینی کشور الف وارد کشور ب شود و بخشی از مناطق آن کشور را تحت کنترل و اراده سیاسی خود درآورد، این به منزله تصرف آن منطقه محسوب می‌شود. از این رو اهمیت نیروی زمینی نسبت به دیگر نیروها بیشتر و حضورش در عرصه منازعات به مراتب حیاتی‌تر است.   این در حالی است که هجوم جنگنده‌ها در جریان منازعات در ورای مرزها هیچ‌وقت به مثابه تصرف کشور مورد تهاجم قرار گرفته محسوب نمی‌شود و تنها بخشی از اراده کشور مهاجم را در قالب تخریب و وارد کردن خسارات به کشور دیگر تحمیل می‌کند.

 

به هر میزان که نیروی زمینی قدرتمند باشد در واقع نشان از میزان قدرت ارتش آن کشور دارد، برای نمونه ارتش کشوری همچون عربستان، که از این حیث ضعیف است و از نیروی انسانی شجاع، تاکتیک پذیر و زبده برخوردار نیست، نمی‌تواند در عرصه منازعات بردی داشته باشد.   اگرچه کارشناسان نظامی نیروی زمینی را نیرویی انسان‌محور می‌دانند، اما از آنجا که در عصر کنونی سلاح‌ها و بمب‌های متنوعی برای تخریب گسترده نیروهای پیاده به‌وجود آمده است، این نیرو نیز برای دفاع و پیشروی نیازمند تجهیزات آفندی و پدافندی فنی، تخصصی و پیچیده است که می‌توان عنوان کرد نیروی انسانی و تجهیزات مهمترین ارکان این نیرو را تشکیل می‌دهند.

 

امروزه مهمترین شاخصه‌هایی که یک نیروی زمینی را در صدر توان رزمی قرار می‌دهد، عبارتست از سرعت و تحرک بالا، آرایش سریع، اتکا به نیروی متخصص، رصد لحظه به لحظه و تدبیر مقابله با تهدید، ارتقای ضریب اطلاعاتی و عدم غافلگیری، و از همه مهمتر وحدت در اجرای عملیات است که هر نیرویی به این مولفه‌ها مجهز باشد، در صحنه نبرد کارآیی لازم را برای نیل به اهداف سلسله مراتب خواهد داشت.